Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία είναι δυο βαθύτατα αντιδημοκρατικά κόμματα, αφού τα μέλη τους επιλέγουν τους αρχηγούς τους, με μοναδικό κριτήριο την οικογενειακή σχέση τους με τον ιδρυτή του κόμματός τους. Όταν δεν συμβαίνει αυτό, είναι πάλι απαραίτητο ο εκλεκτός να έχει την αποδοχή του συγγενή του ιδρυτή του κόμματος. Ο Κώστας Σημίτης είχε τη στήριξη του Γιώργου Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς –ας μην κρυβόμαστε- τη στήριξη του Κώστα Καραμανλή. Αν ο γιος του Καραμανλή δεν ήταν νήπιο, την χτύπαγε άνετα την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας.
Το γεγονός ότι ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Κώστας Καραμανλής εξελέγησαν από το εκλογικό σώμα δείχνει τη βαθιά δουλοπρέπεια που μας διακατέχει σαν λαό και την πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση που έχουμε. Είναι η αποδοχή πως κάποιες οικογένειες είναι πιο άξιες από τις υπόλοιπες και τα μέλη τους έχουν ηγετικά προσόντα που απορρέουν από το επώνυμό τους. Και αυτό θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό στην ελληνική «δημοκρατία».
Φυσικά, οι βασιλικές οικογένειες της πολιτικής ζωής του τόπου είχαν –και έχουν- τη στήριξη κάποιων άλλων οικογενειών που έχουν στην κατοχή τους τα ΜΜΕ και σχεδόν όλη την επιχειρηματική ζωή της χώρας. Και αυτές οι λίγες οικογένειες είναι επίσης βασιλικές. Είναι οι βασιλικές οικογένειες των νταβατζήδων που διαπλέκονται επί δεκαετίες με τις βασιλικές οικογένειες των πολιτικών.
Αν στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, θα είχαμε περισσότερα δημοψηφίσματα στη χώρα μας, όπως συμβαίνει στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες. Στην υποτιθέμενη ελληνική δημοκρατία, το τελευταίο δημοψήφισμα έγινε πριν από 37 χρόνια και αφορούσε το πολίτευμα της χώρας.
Έκτοτε, μπορεί στη δημοκρατία να μην υπάρχουν αδιέξοδα αλλά στην ελληνική δημοκρατία υπήρχαν μόνο μονόδρομοι – από την είσοδο στην ΕΟΚ μέχρι το Μνημόνιο όλα ήταν μονόδρομος.
Και αφού ήταν μονόδρομος, δεν έγινε ποτέ κανένα δημοψήφισμα. Εμάς δεν μας ρώτησε ποτέ κανείς για τίποτα. Αποφάσισαν –και για εμάς- οι βασιλιάδες και οι ακόλουθοί τους. Και εμείς το αποδεχτήκαμε. Μόνο που στη δημοκρατία –εκτός από αδιέξοδα- δεν υπάρχουν και μονόδρομοι.
Θα πρέπει να τελειώνουμε με τις βασιλικές οικογένειες αυτής της χώρας – πολιτικές και μη. Και πρέπει να τελειώνουμε τώρα που οι βασιλιάδες είναι γυμνοί και καταρρέουν. Ας εφαρμόσουμε -έστω και με 37 χρόνια καθυστέρηση- το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 1974 που έβαζε τέλος στη βασιλευόμενη δημοκρατία.
Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Το πρόβλημα για τη χώρα μας είναι πως στα αδιέξοδα δεν υπάρχει δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου